مقاله بازآموزی در مورد استئوآرتریت

استئوآرتریت یا آرتروز شایع‌ترین بیماری مفصلی است و اصلی‌ترین تظاهر آسیب شناسی (پاتولوژی) آن در سطح بافتی، تخریب موضعی غضروف مفصلی است، که در مفاصل متحرک به وسیله تخریب غضروف مفصلی همراه با استخوان سازی جدید در سطح و حاشیه مفاصل درگیر تظاهر می کند. عوامل متعدد موضعی و یا عمومی در ایجاد و پیشرفت استئوآرتریت نقش دارند. سن، جنس، نژاد، ژنتیک، تراکم استخوان، هورمون‌های جنسی، اختلالات آندوکربن یا متابولیک، تغذیه، چاقی، ضربه‌های مفصلی عمده، فشار بیش از حد به مفصل ناشی از نوع شغل یا ورزش، اختلالات یا نقائص مادرزادی یا رشدی مفصل، بیماری‌های التهابی یا عفونی قبلی مفصل را می‌توان جزء این عوامل برشمرد. شروع بیماری اغلب به‌صورت درد مبهم و متناوب در یک مفصل و معمولاً به دنبال استفاده از آن مفصل خواهد بود. احساس خشکی خفیف همراه با درد مبهم در عضلات اطراف مفصل نیز می‌تواند در ابتدای بیماری مشاهده شود. استئوآرتریت بر اساس شرح حال، معاینه بالینی و رادیوگرافی ساده تشخیص داده می‌شود و درحال حاضر هیچ تست آزمایشگاهی اختصاصی ندارد. آرتروز بر اساس آنچه که بیان شد فرسایش در غضروف مفصلی است که تاکنون درمان قطعی شناخته شده‌ای ندارد. اما به این معنا نیست که بیماران دچار این مشکل به حال خود رها شده تا تمام غضروف مفصلی و بافت‌های حمایتی یک مفصل تا سر حد تخریب کامل پیش روی داشته باشند. برخورد هوشیارانه پزشک در برخورد با بیماران دچار استئوآرتریت می‌تواند باعث جلوگیری از تخریب بیشتر غضروف مفصلی و حتی کند شدن روند دژنرسانس و به تعویق افتادن سیر فرسایش بافت غضروفی شود.